Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Ερωτικό

«Οι εραστές» του Rene Magritte
«Οι εραστές» του Rene Magritte


Κοίταξε τώρα στο κάπου και πάντα οι δυο μας πετάμε.
Σαν ανθοστόλιστες πλατιές, από μάρμαρο επιφάνειες.
Ζεσταίνουμε λίγη από την παγωμάρα της ατμόσφαιρας.
Ζεσταίνουμε λίγη από την παγωμάρα των σεντονιών.
Περπατάμε δίπλα δίπλα, να μη χάσουμε εμπειρία.
Ζητιανεύουμε τυφλά
ο ένας στον άλλον.
Δώσε μου.
Σου δίνω.
Πάλι πίσω.
Πάλι πάρε.
Πάλι φέρε.
Συναλλαγές.
Οι μέρες μας θολωμένες συναλλαγές!
Έχω χάσει το χρόνο.
Έχω βουτήξει τ’ ακροδάχτυλά μου μες στα στήθη σου
και γλύφω λαίμαργα το μέλι.
Ξαναγεννιέμαι μικρός βασιλιάς στα μάτια της μάνας μου.
Χορεύω πάνω από τις ταράτσες αυτής της πόλης.
Χορεύουμε πάνω απ' τα σύνορα της επαφής.
Αντιδρούμε σε ό, τι αντιδρά στα μέσα
και το εκπνέουμε ο ένας στο στόμα του άλλου.
Δεν έχω μοτίβο.
Δεν έχω κάποιον κορμό να σε στηρίξω
και ‘κει πάνω να σου γράψω με πλάνο και κανόνες και λογικές.
Έχω ένα χειμαδιό που στάζει μέσα απ’ τα δόντια μου.
Και ξεγλιστρά από τα δάχτυλα.
Και μουσκεύει όλα τα γραπτά σου.
Γιατί για εσένα είναι όλα.
Θέλω να σου προσφέρω τα πάντα.
Δε θέλω να σου προσφέρω τίποτα!
Να σ’ αγκαλιάσω, να σε φιλήσω,
να σε φτύσω, να σε μυρίσω.
Να κρυφτώ μέσα στα πελώρια μαλλιά σου.
Να τσακωθούμε.
Ν’ ανταμωθούμε,
στο κάπου και πάντα οι δυο μας.
Και να μου τρυπήσεις τις φλέβες
από τα χέρια και τα λαιμά, να πάρουν αέρα.
Μεγάλες, δυνατές και μόνιμες χαρακιές.
Με σκουριασμένα ψαλίδια
να σκίσεις το δέρμα μου
Όσο πιο δυνατά και λυσσαλαία μπρορείς!
Να μολυνθεί
τόσο που να μείνει έτσι ανοιχτό στο συνεχές.
Και να ξυπνάς από τα πλάγια.
Και πριν μου πεις καλημέρα
το στόμα ν’ ανοίγεις
και να ρουφάς το χείμαρρο απ' αυτές τις σχισμές,
γιατί χείμαρρο έχω.
Είμαι ανίκανος για κάτι πέραν απ' αυτό.
Συγγνώμη.
Δεν έχω έλεγχο.
Καταστρέφω τη ζωή μου σ' ένα δευτερόλεπτο,
τη χτίζω σε 20 χρόνια.
Λίγη βενζίνη στα μάτια μου
αναμμένο σπίρτο πετώ,
φωτιά!
Κραυγές!
Και γέλια!
Και ‘συ το ίδιο.
Και όλοι μας το ίδιο!
Αλλά εσύ πιο πολύ
γιατί εσύ είσαι η δική μου.
Και είμαι τόσο εγωιστής πάνω στο σώμα σου.
Μουδιάζω.
Σκούζουν,
βογγάν τα τεντωμένα μου χαρακτηριστικά.
Στον τοίχο.
Βλέπω τον τοίχο!

Μικρές Ισορροπίες

Τεντώνει η κλωστή
και λοξοδρομεί η πραγματικότητα.
Ξεχωριστά στα άκρα, διαφορετικές υφές,
ηλεκτρίζουν με τον τρόπο τους τις ίνες,
αυτού του φθαρμένου ισορροπιστή.
Αλλάζει η κατάσταση τάχα;
Η αγωνία τούτη,
του μέγα, δήθεν πολεμιστή,
αλωνίζει στ' ανοιχτά
στις θάλασσες της πικριάς.
Γέρνει σαν τις τραμπάλες ο ντουνιάς
και λάβα ‘κουμπά τα ξένα.
Ήλιοι πνίγηκαν σ' ωκεανούς,
ξεράθηκε πια ο τόπος.
Ξεράθηκα και 'γω και βούλιαξα
σαν τις βαρκούλες στ' βαθιά.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Η εξαπάτηση

«Saturn Devouring His Son» του Francisco Goya

 Η αβάσιμη φύση
μας καμουφλάρει.
Νομίσαμε ότι γεννηθήκαμε,
γιατί κάπως έπρεπε
το κοινωνικό φαντασιακό να αναπαραχθεί.
Κι όμως,
πιο δουλικά και απ' τους αθάνατους,
συνεχίζουμε να πεθαίνουμε
ατροφώντας πάνω σε νόρμες.
Η ποίηση,
βϊασμένη πόρνη και μάνα,
τυφλή.
Mας σφίγγει τα κρανία
να μη ξεφύγει η σκέψη πια
και χάσει κι άλλα από τα παιδιά της.
Μα η αισθητική είναι το μόνο που έμεινε.
Όσο απέμεινε.
Τέφρα η ανάσα μου μάνα.
Βαριά και ασήκωτη
η βαρύτητα για μένα πια.
Ξεπουλημένοι θεοί,
παίζουνε τσέλο απόψε
στους ιμάντες του οίστρου μου.
Tο ρέκβιεμ
της τελευταίας γέννησης,
χορεύουνε οι ρουφιάνοι μας
γύρω από το σταυρό.
Θέλω τη γροθιά μου να σηκώσω ψηλά.
Ο βρόγχος μου
ατέρμονα αναπαράγεται.
Ενθυλακώνει ιδιολογίες
και 'γω ιδρώνω σε κάθε επανάληψη.
Σε τρέμω δολοφόνε,
γιατί το χέρι σου είναι μαστίγιο
που γαργαλάει το υποσυνείδητό μου
και το σύνδρομο στον εγκέφαλο
με σέρνει να σε βαφτίσω έρωτα.
Φέρτε μου τα βιβλία.
Φέρτε τους νταβατζήδες των ενστίκτων μου!
Φέρτε τη ντρόγκα μου
να δείτε πως καταστέλλω τη μανία
σαν υπάκουος πολίτης.
Τα απωθημένα νύσταξαν από ανία
και εγώ τα νανουρίζω
με τους ψαλμούς του Διονύσου.
Μια μέρα ο Κέρβερος θα φύγει από τη πόρτα
γαμημένοι.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Οδοιπορικό

«Retour» του Jacques Resch


Σειρήνες ερμαφρόδιτες
σπέρνουν τον πειρασμό
σε γη ξερή του ισημερινού.
Ψέλνει ιησουιτικά Ευαγγέλια
στο μιναρέ ο κράχτης
και οι πιστοί
τον δικάζουν σ' ανάσταση.
Χλιμιντρίζουν οι θαραλλέες Κασσάνδρες,
λίγο πριν τις βιάσουν
μες στον ιππόδρομο οι κύκλωπες.
Και στις φαβέλες της προστυχιάς,
στο κέντρο να 'χουμε μείνει
οι 2 μας σύντροφε.
Ν' ανακαλύπτουμε την ώρα
απ' τη σκιά του ήλιου,
περπατώντας στα τέσσερα ακόμα.
Να!
Ρώτα, για, τούτο τον περαστικό.
Είναι μακρυά από δω χάμου η Βαβυλώνα?

Subscribe And Follow