Τεντώνει η
κλωστή
και λοξοδρομεί
η πραγματικότητα.
Ξεχωριστά
στα άκρα, διαφορετικές υφές,
ηλεκτρίζουν
με τον τρόπο τους τις ίνες,
αυτού του
φθαρμένου ισορροπιστή.
Αλλάζει η
κατάσταση τάχα;
Η αγωνία
τούτη,
του μέγα,
δήθεν πολεμιστή,
αλωνίζει στ'
ανοιχτά
στις θάλασσες
της πικριάς.
Γέρνει σαν
τις τραμπάλες ο ντουνιάς
και λάβα
‘κουμπά τα ξένα.
Ήλιοι πνίγηκαν
σ' ωκεανούς,
ξεράθηκε πια
ο τόπος.
Ξεράθηκα και
'γω και βούλιαξα
σαν τις
βαρκούλες στ' βαθιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου