Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Η εξαπάτηση

«Saturn Devouring His Son» του Francisco Goya

 Η αβάσιμη φύση
μας καμουφλάρει.
Νομίσαμε ότι γεννηθήκαμε,
γιατί κάπως έπρεπε
το κοινωνικό φαντασιακό να αναπαραχθεί.
Κι όμως,
πιο δουλικά και απ' τους αθάνατους,
συνεχίζουμε να πεθαίνουμε
ατροφώντας πάνω σε νόρμες.
Η ποίηση,
βϊασμένη πόρνη και μάνα,
τυφλή.
Mας σφίγγει τα κρανία
να μη ξεφύγει η σκέψη πια
και χάσει κι άλλα από τα παιδιά της.
Μα η αισθητική είναι το μόνο που έμεινε.
Όσο απέμεινε.
Τέφρα η ανάσα μου μάνα.
Βαριά και ασήκωτη
η βαρύτητα για μένα πια.
Ξεπουλημένοι θεοί,
παίζουνε τσέλο απόψε
στους ιμάντες του οίστρου μου.
Tο ρέκβιεμ
της τελευταίας γέννησης,
χορεύουνε οι ρουφιάνοι μας
γύρω από το σταυρό.
Θέλω τη γροθιά μου να σηκώσω ψηλά.
Ο βρόγχος μου
ατέρμονα αναπαράγεται.
Ενθυλακώνει ιδιολογίες
και 'γω ιδρώνω σε κάθε επανάληψη.
Σε τρέμω δολοφόνε,
γιατί το χέρι σου είναι μαστίγιο
που γαργαλάει το υποσυνείδητό μου
και το σύνδρομο στον εγκέφαλο
με σέρνει να σε βαφτίσω έρωτα.
Φέρτε μου τα βιβλία.
Φέρτε τους νταβατζήδες των ενστίκτων μου!
Φέρτε τη ντρόγκα μου
να δείτε πως καταστέλλω τη μανία
σαν υπάκουος πολίτης.
Τα απωθημένα νύσταξαν από ανία
και εγώ τα νανουρίζω
με τους ψαλμούς του Διονύσου.
Μια μέρα ο Κέρβερος θα φύγει από τη πόρτα
γαμημένοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Subscribe And Follow