Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Ημιανάπαυση


Salvador Dali - The disintegration of the persistence of memory


Ο ήχος της συνέχειας έπεσε με κρότο στο πάτωμα.
Τώρα,
μείναμε μισομεθυσμένοι
με την υψηλή συχνότητα να καίει τα κύτταρα στο αυτί.
Συνέχισε να τρέχεις.
Συνέχισε να προχωράς.
Ο δαίμονας της μετάβασης.
Δεν υπάρχει σημείο αναφοράς.
Δεν υπάρχουν ρίζες,
να αγκιστρώσω εκεί
την ανάγκη μου
και να τρέφομαι απ' τον εαυτό μου.
Πρέπει να συνεχίσω να προχωρώ.
Ατμομηχανή που ακαθόριστα χέρια τη σφίγγουν,
να βγάλει τα ζουμιά της.
Το παρελθόν κατάντησε αφαίρεση,
που είναι ακόμα λίγο παρόν,
για λίγο,
και που κάνει τα βράδια γαργάρες με τα ποιηματάκια μου.
Άνοιξε το στόμα του διάπλατα ο γεροχρόνος
έτσι,
που είδα μέσα στα στομάχια
όλα τα χρόνια που ακόμα δεν χωνεύτηκαν.
Πάει, αυτό ήταν.
Τα νιώτικα ξεντυμένα.
Κουτές σε στοίβες,
μυρίζουν ήδη τη μούχλα που θα πιάσουν στην αποθήκη.
Δεν υπάρχει σπίτι.
Δεν υπάρχει πόλη.
Δεν υπάρχει χώρα.
Δεν υπάρχει ρουτίνα.
Δεν υπάρχει ευθεία γραμμή.
Εκρήξεις είναι όλα.
Κραυγισμένες εικόνες που στροβιλίζουν τον πίνακα
και ένα λεωφορείο
που ξεπλένει,
σαν το κρασί την πόλη
έτσι που ξάφνου,
όπως τρέχεις
κι η πόλη τρέχει μαζί σου.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Υπάρχει μόνο μια ατέλειωτη,
τυχαία,
χυδαία,
σαδιστική αυθαιρεσία,
που σπάει τα έπιπλα,
τα βιβλία,
τους τίτλους,
τους κόπους,
τις εμπειρίες,
τα πόδια.
Εμένα.
Και δεν θα σταματήσει μέχρι όλα να έχουνε σπάσει.
Σαν χειμώνες που έπεσαν απ' το ράφι
και θρυμματίστηκαν
στην εναλλαγή των εποχών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Subscribe And Follow