Η υπόσχεση

William Gropper - "Youngstown Strike"

Ο μηχανισμός
κυνηγά στα σοκάκια τους εραστές.
Έχουμε πόλεμο.
Αιώνες ιστορίας
στο φόντο της ατέλειωτης αντιπαλότητας.
Έχουμε ευθύνη.
Μπάνιο να κάνουμε πρέπει πιο συχνά.
Το αόρατο χέρι,
χαϊδεύει τη φτέρνα
του οικονομικού μας οργανισμού
και το κοιτώ.
Εσύ δε βλέπεις;
Να οργανωθούμε.
Να σμίξουνε
οι κραυγές των εργοστασίων,
στα ορυχεία μέσα
οι σκλάβοι με αλυσίδα στο λαιμό,
στο σβέρκο μου
νιώθω τη βρώμικη ανάσα,
ποτάμια ιδρώτα
και κούραση
καταβροχθίζει τα μηνίγγια.
Να κουβαλάμε την ελευθερία
μισθό μισθό.
Έχουμε χρέος.
Πρέπει να βγάλουμε το νοίκι.
Πρέπει τσίμα τσίμα
να ικετεύουμε για εκμετάλλευση,
τα κορμιά μας εμπορεύματα
κοινές πόρνες
αυτοεκμεταλλεύονται
τα σώματά τους.
Τι θα πεις στα παιδιά σου;
Πρέπει να βρούμε.
Πρέπει να βρούμε πώς να οργανωθούμε.
Να μην ριζώσουν
τα προστυχόλογα
και οι λογικές στο στέρνο.
Να παραταχθούμε
και να αδικήσουμε για πρώτη φορά
τον ήλιο.
Να του ουρλιάξουμε
κατάμουτρα ΡΟΥΦΙΑΝΕ.
Το αιτιατό με φαγουρίζει.
Ψάχνει αιτία
με τσούζει το μυαλό,
τους πραγματιστές να κουρέψουμε στη πλατεία.
Και να τους περιφέρουμε
γύρω απ το Ευρωκοινοβούλιο.
Εδώ σήμερα.
Με το δάχτυλο να δείχνουμε.
Να ψιθυρίζουμε τα ονόματά τους κι εμείς.
Σήμερα.
Που χορεύουν για αυτοσυντήρηση οι απολογητές.
Έχουμε πόλεμο σήμερα.
Να απελευθερώσουμε
τους μονόφθαλμους απ' τους εαυτούς τους.
Θα γίνουμε εμείς
κύκλος απέναντι στις γραμμές.
Οι γόνιμοι πόνοι είμαστε της γέννας.
Ωδή προς το τέλος της προϊστορίας μας.

Ουροβόρος

Marcos Santos - "Submission to power"

Μπαίνει μες στο δωμάτιο ο Όφις.
Τα παραμιλητά του Σίσυφου τον ξύπνησαν.
Σέρνεται σπαστικά σαν το αίμα.
Δαγκάνει τη σάρκα πρόστυχα,
ξεπλένει τις αμαρτίες μου στο σπέρμα.
Όταν γεννήθηκα, μέσα από τις φωνές,
έκλαψα που δεν σηκώθηκα
όπως κλαίω και τώρα
που γραπώθηκα από το πάτωμα.
Δε Θέλω να γράψω.
Για ποιους ρε;
Υπάκουοι μαλάκες.

Επεισόδιο #136

Edvard Munch - "Skrik"

Οι τοξίνες απελευθερώνονται στο στομάχι μου.
Τρυπάνε με τα κοφτερά δόντια τους
τις ερμαφρόδιτες στιγμές
που το πιο ειδεχθές έγκλημά
αφόδευσε πριν από λίγο εδώ.
Τα ψυχωτικά επεισόδια,
πάνε κι έρχονται μαζί με τις κούπες.
Οι πασαλειμμένοι κλόουν
αυτοί οι μπάσταρδοι παιδικοί μου φίλοι
μου σφυρίζουνε
τους μακάβριους, φθισικούς ρεμβασμούς
που νεκροί αστοί
αναπολούν στα ζάπινγκ και στις διαφημίσεις.
Φαντάσου τον πόνο ενός ξυραφιού
που βυθίζεται στα μαλακό δέρμα
και καθώς βυθίζεται
δεν πάει κάθετα μέχρι τέλους.
Συνεχίζει την διαδρομή του,
αυτή τη φορά οριζόντια
για πολύ ώρα.
Ανήγαγε αυτές τις στοιχειωμένες κραυγές
σε μια ποσοτική μονάδα σφαδασμών
και αφού την πολλαπλασιάσεις
με τα δευτερόλεπτα
που μπορεί να συνθέτουνε 21 χρόνια
χωσ' τα όλα μέσα στα λαρύγγια μου
να δεις τη στιγμιαία αντίδραση
που ορίζεται
ως το μέρος των συνεχών
επιμηκύνσεων στην περατότητα της ζωής.
Δεν μιλάω εγώ.
Μιλάνε εκατοντάδες μεζούρες άσκοπου αίματος
που έφτυσα
και φτύνω
και είναι λες και μου βγάλανε το δόντι
με τη τανάλια
τόσο αίμα είναι
που θα μπορούσα να σφουγγαρίσω με αυτό
κάθε προσωπική σας στιγμή
γιατί με βιάσατε όταν γεννιόμουνα
τόσο άσχημα,
που ακόμα τα ράμματα του πρωκτού να απορροφηθούν.
Μην σε σιχάζουν οι εικόνες.
Ρίξε μια μάτια γύρω σου
να δεις τα άρρωστα κορμιά
πως ντύνονται λυσσασμένα να αποκτήσουν προσοχή.
Πόσο αυτός ο κόσμος
μέθυσε την πρόοδο
και την γαμά κάθε μέρα με το ζόρι
μέσα από
την καταναλωτική μανία για κάτι παραπάνω
και περισσότερο
στους μαραθώνιους της καθημερινής μας τρέλλας.
Κι όλοι έτσι.
Και εγώ στο γαμημένο τέλμα να σε κοιτάω στα μάτια
και να μην μπορείς να με καταλάβεις
γιατί είμαι τόσο άρρωστος
που τα νεκρά αστέρια των ουρανών
μοιάζουν σαν μήλα από
τον κήπο της Εδέμ που πρέπει να μασουλήσω
έτσι όπως μασουλάω και το σώμα μου
και το μυαλό μου
και τη σκέψη μου κάθε μέρα
μέχρι να τη χωνέψω.
Πότε θα χορτάσω?
Δεν με εμπιστεύομαι.

Αιρετικό

Henry Fuseli - "The nightmare"

Η σάρκα
μπλέκει στους ατμούς της προσφοράς.
Tο νέκταρ
από το πιο κρυφό,
κάτω απ' το εσώρουχο λουλούδι,
στάζει.
Οι υποτακτικοί βγάζουν εξουσία.
Οι αρρώστιες δεν έχουν πατέρα.
Mονάχα μάνα που κι αυτή
έσταξε το νέκταρ της,
στα σκασμένα,
από τη παγωνιά του κρεβατιού χείλη.
Καλύπτουν την σαγήνη με λίγα φύλα
και ψοφάν για ένα γαμήσι δίχως αύριο.
Μια απόκρυφη ζαλάδα από τη καύλα
και ένα τελείωμα από τα μάγουλα ως τα σαγόνια
μέσα.
Πόσο κοστίζει η βενζίνη σου;
Πόσα χιλιόμετρα απάνω στην
άκαμπτη ένδειξη ανδρισμού
μετράν οι τρύπες αυτού του κόσμου;

The submission theorem

No place for the sinners.
At the edge of the world, but still,
through the division of our morality
we exist above waves of relativeness.
We lie to ourselves.
Swallowing smoke
like it was milk
from our mother's breasts.
Polluting the air with it,
observing it's disappearance.
Reminding us
the expiration of our own existence
and the arrogance of the mortal Gods.
We.
Doomed, unfulfilled ideas,
irrational and disturbed monsters.
We play devious games
with ourselves.
The experiment doesn't have an owner
and I don't have a mother tonight.
We are the children of randomness
we are suspicious thieves!
Stealing some pleasure
in every ejaculation.
Dying
beneath the absence of essence.
I need some pure essence.
An element,
that will condemn me
to a treat of continuously joy.
I need boring ideas
and boring people
and boring life,
so I can pretend
that I am actually alive!
Right now I just need you.
I am accelerating.
Running faster
as the drums are getting louder.
Heading,
to the distortion
heading
To the corruption.
Simulation of poems in my mouth
and my veins, toxicated, again
from the curse.
The curse that command me every night
to water with wine my burned lips.
Beasts tonight are chanting
the anthem of my decay.
I embrace the nothingness!