Επεισόδιο #136

Edvard Munch - "Skrik"

Οι τοξίνες απελευθερώνονται στο στομάχι μου.
Τρυπάνε με τα κοφτερά δόντια τους
τις ερμαφρόδιτες στιγμές
που το πιο ειδεχθές έγκλημά
αφόδευσε πριν από λίγο εδώ.
Τα ψυχωτικά επεισόδια,
πάνε κι έρχονται μαζί με τις κούπες.
Οι πασαλειμμένοι κλόουν
αυτοί οι μπάσταρδοι παιδικοί μου φίλοι
μου σφυρίζουνε
τους μακάβριους, φθισικούς ρεμβασμούς
που νεκροί αστοί
αναπολούν στα ζάπινγκ και στις διαφημίσεις.
Φαντάσου τον πόνο ενός ξυραφιού
που βυθίζεται στα μαλακό δέρμα
και καθώς βυθίζεται
δεν πάει κάθετα μέχρι τέλους.
Συνεχίζει την διαδρομή του,
αυτή τη φορά οριζόντια
για πολύ ώρα.
Ανήγαγε αυτές τις στοιχειωμένες κραυγές
σε μια ποσοτική μονάδα σφαδασμών
και αφού την πολλαπλασιάσεις
με τα δευτερόλεπτα
που μπορεί να συνθέτουνε 21 χρόνια
χωσ' τα όλα μέσα στα λαρύγγια μου
να δεις τη στιγμιαία αντίδραση
που ορίζεται
ως το μέρος των συνεχών
επιμηκύνσεων στην περατότητα της ζωής.
Δεν μιλάω εγώ.
Μιλάνε εκατοντάδες μεζούρες άσκοπου αίματος
που έφτυσα
και φτύνω
και είναι λες και μου βγάλανε το δόντι
με τη τανάλια
τόσο αίμα είναι
που θα μπορούσα να σφουγγαρίσω με αυτό
κάθε προσωπική σας στιγμή
γιατί με βιάσατε όταν γεννιόμουνα
τόσο άσχημα,
που ακόμα τα ράμματα του πρωκτού να απορροφηθούν.
Μην σε σιχάζουν οι εικόνες.
Ρίξε μια μάτια γύρω σου
να δεις τα άρρωστα κορμιά
πως ντύνονται λυσσασμένα να αποκτήσουν προσοχή.
Πόσο αυτός ο κόσμος
μέθυσε την πρόοδο
και την γαμά κάθε μέρα με το ζόρι
μέσα από
την καταναλωτική μανία για κάτι παραπάνω
και περισσότερο
στους μαραθώνιους της καθημερινής μας τρέλλας.
Κι όλοι έτσι.
Και εγώ στο γαμημένο τέλμα να σε κοιτάω στα μάτια
και να μην μπορείς να με καταλάβεις
γιατί είμαι τόσο άρρωστος
που τα νεκρά αστέρια των ουρανών
μοιάζουν σαν μήλα από
τον κήπο της Εδέμ που πρέπει να μασουλήσω
έτσι όπως μασουλάω και το σώμα μου
και το μυαλό μου
και τη σκέψη μου κάθε μέρα
μέχρι να τη χωνέψω.
Πότε θα χορτάσω?
Δεν με εμπιστεύομαι.